Strength training
Strength training, also known as weight training or resistance training, involves the performance of physical exercises that are designed to improve strength and endurance. It is often associated with the lifting of weights. It can also incorporate a variety of training techniques such as bodyweight exercises, isometrics, and plyometrics.[1]
Training works by progressively increasing the force output of the muscles and uses a variety of exercises and types of equipment. Strength training is primarily an anaerobic activity, although circuit training also is a form of aerobic exercise.
Strength training can increase muscle, tendon, and ligament strength as well as bone density, metabolism, and the lactate threshold; improve joint and cardiac function; and reduce the risk of injury in athletes and the elderly. For many sports and physical activities, strength training is central or is used as part of their training regimen.
Principles and training methods[edit]
The basic principles of strength training involve repeated overloading of a group of muscles, typically by contracting the muscles under heavy resistance and returning to the start position for several repetitions until failure.[2] The basic method of resistance training uses the principle of progressive overload, in which the muscles are overloaded by working against as high resistance as they are capable of. They respond by growing larger and stronger.[3] Beginning strength-trainers are in the process of training the neurological aspects of strength, the ability of the brain to generate a rate of neuronal action potentials that will produce a muscular contraction that is close to the maximum of the muscle's potential.[4][better source needed]
Proper form[edit]
Strength training also requires the use of proper or 'good form', performing the movements with the appropriate muscle group, and not transferring the weight to different body parts in order to move greater weight (called 'cheating'). Failure to use good form during a training set can result in injury or a failure to meet training goals. If the desired muscle group is not challenged sufficiently, the threshold of overload is never reached and the muscle does not gain in strength. At a particularly advanced level, however, "cheating" can be used to break through strength plateaus and encourage neurological and muscular adaptation.[6]
Maintaining proper form is one of the many steps in order to perfectly perform a certain technique. Correct form in weight training improves strength, muscle tone, and maintaining a healthy weight. Improper form can lead to strains and fractures.[7]
Stretching and warm-up[edit]
Weight trainers often spend time warming up before starting a workout, and it is recommended by the NCSA. A warm up may include cardiovascular activity such as light stationary biking (a "pulse raiser"), flexibility and joint mobility exercises, static and/or dynamic stretching, "passive warm up" such as applying heat pads or taking a hot shower, and workout-specific warm up,[8] such as rehearsal of the intended exercise with no weights or light weights. The intended purpose of warming up is to enhance exercise effectiveness and reduce the risk of injury.[9]
Evidence is limited regarding whether warming up reduces injuries during strength training.[9] As of 2015, no articles existed on the effects of warm up for upper body injury prevention.[10] For the lower limbs, several programs significantly reduce injuries in sports and military training, but no universal injury prevention program has emerged, and it is unclear if warm ups designed for these areas will also be applicable to strength training.[11] Static stretching can increase the risk of injury due to its analgesic effect and cellular damage caused by it.[12]
The effects of warming up on exercise effectiveness are clearer. For 1RM trials, an exercise rehearsal has significant benefits. For submaximal strength training (3 sets of 80% of 1RM to failure), exercise rehearsal does not provide any benefits regarding fatigue or total repetitions for exercises such as bench press, squats, and arm curl, compared to no warm-up.[9] Dynamic warm-ups (performed with greater than 20% of maximal effort) enhance strength and power in upper-body exercises.[10] When properly warmed up the lifter will have more strength and stamina since the blood has begun to flow to the muscle groups.[13] Pulse raisers do not have any effect on either 1RM or submaximal training.[9] Static stretching induces strength loss, and should therefore probably not be performed before strength training. Resistance training functions as an active form of flexibility training, with similar increases in range of motion when compared to performing a static stretching protocol. Static stretching, performed either before or after exercise, also does not reduce muscle soreness in healthy adults.[9]
Breathing[edit]
In weight training, as with most forms of exercise, there is a tendency for the breathing pattern to deepen. This helps to meet increased oxygen requirements. One approach to breathing during weight training consists of avoiding holding one’s breath and breathing shallowly. The benefits of this include protecting against a lack of oxygen, passing out, and increased blood pressure. The general procedure of this method is to inhale when lowering the weight (the eccentric portion) and exhale when lifting the weight (the concentric portion). However, the reverse, inhaling when lifting and exhaling when lowering, may also be recommended. There is little difference between the two techniques in terms of their influence on heart rate and blood pressure.[14]
https://en.wikipedia.org/wiki/Karate
Karate
 Chōmo Hanashiro, an Okinawan karate master c. 1938 | |
| Also known as | Karate-do (空手道) |
|---|---|
| Focus | Striking |
| Hardness | Full-contact, semi-contact, light-contact |
| Country of origin | Ryukyu Kingdom (Present day Okinawa prefecture, Japan) |
| Parenthood | Indigenous martial arts of Ryukyu Islands, Chinese martial arts[1][2] |
| Olympic sport | Debuted in 2021 |
 | |
| Highest governing body | World Karate Federation |
|---|---|
| First developed | Ryukyu Kingdom, ca. 17th century |
| Characteristics | |
| Contact | Yes |
| Mixed-sex | Varies |
| Type | Martial art |
| Presence | |
| Country or region | Worldwide |
| Olympic | Debuted in 2021 |
| World Games | 1981 – present |
| Karate | |||
|---|---|---|---|
.svg) "Karate" in kanji | |||
| Japanese name | |||
| Kanji | 空手 | ||
| Hiragana | からて | ||
| Katakana | カラテ | ||
| |||
Karate (空手) (/kəˈrɑːti/; Japanese pronunciation: [kaɾate] ⓘ; Okinawan pronunciation: [kaɽati]), also karate-do (空手道, Karate-dō), is a martial art developed in the Ryukyu Kingdom. It developed from the indigenous Ryukyuan martial arts (called te (手), "hand"; tī in Okinawan) under the influence of Chinese martial arts.[1][2] While modern karate is primarily a striking art that uses punches and kicks, traditional karate also employs throwing and joint locking techniques.[3] A karate practitioner is called a karate-ka (空手家).
The Ryukyu Kingdom had been conquered by the Japanese Satsuma Domain and had become its vassal state since 1609, but was formally annexed to the Empire of Japan in 1879 as Okinawa Prefecture. The Ryukyuan samurai (Okinawan: samurē) who had been the bearers of karate lost their privileged position, and with it, karate was in danger of losing transmission. However, karate gradually regained popularity after 1905, when it began to be taught in schools in Okinawa.
During the Taishō era (1912-1926), karate was introduced to mainland Japan by Gichin Funakoshi and Motobu Chōki. Karate's popularity was initially sluggish due to its emphasis on kata practice, but when a magazine reported a story about Motobu defeating a foreign boxer in Kyoto, karate rapidly became well known throughout Japan.[4]
In this era of escalating Japanese militarism,[5] the name was changed from 唐手 ("Chinese hand" or "Tang hand")[6] to 空手 ("empty hand") – both of which are pronounced karate in Japanese – to indicate that the Japanese wished to develop the combat form in Japanese style.[7] After World War II, Okinawa became (1945) an important United States military site and karate became popular among servicemen stationed there.[8][9]
The martial arts movies of the 1960s and 1970s served to greatly increase the popularity of martial arts around the world, and English-speakers began to use the word karate in a generic way to refer to all striking-based Asian martial arts.[10] Karate schools (dōjōs) began appearing around the world, catering to those with casual interest as well as those seeking a deeper study of the art.
Karate, like other Japanese martial arts, is considered to be not only about fighting techniques, but also about spiritual cultivation.[11][12] Many karate schools and dōjōs have established rules called dōjō kun, which emphasize the perfection of character, the importance of effort, and respect for courtesy.
Karate featured at the 2020 Summer Olympics after its inclusion at the Games was supported by the International Olympic Committee. Web Japan (sponsored by the Japanese Ministry of Foreign Affairs) claims that karate has 50 million practitioners worldwide,[13] while the World Karate Federation claims there are 100 million practitioners around the world.[14]
Etymology[edit]
Originally in Okinawa during the Ryukyu Kingdom period, there existed an indigenous Ryukyuan martial art called te (Okinawan:tī, lit. 'hand'). Furthermore, in the 19th century, a Chinese-derived martial art called tōde (Okinawan:tōdī, lit. 'Tang hand') emerged. According to Gichin Funakoshi, a distinction between Okinawan-te and tōde existed in the late 19th century.[15] With the emergence of tōde, it is thought that te also came to be called Okinawa-te (Okinawan:Uchinādī, lit. 'Okinawa hand'). However, this distinction gradually became blurred with the decline of Okinawa-te.
Around 1905, when karate began to be taught in public schools in Okinawa, tōde was read kun’yomi and called karate (唐手, lit. 'Tang hand') in the Japanese style. Both tōde and karate are written in the same Chinese characters meaning "Tang/China hand," but the former is on'yomi (Chinese reading) and the latter is kun'yomi (Japanese reading). Since the distinction between Okinawa-te and tōde was already blurred at that time, karate was used to encompass both. It should be noted, therefore, that tōde and karate (Tang hand) differ in the scope of meaning of the words.
"Kara (から)" is a kun’yomi for the character "唐" (tō/とう in on'yomi) which is derived from "Gaya Confederacy (加羅)" and later included things deriving from China. "Te (て)" is a kun’yomi for the character "手" (shu/しゅ in on'yomi) which means "hand". The Tang dynasty of China ended in AD 907, but the kanji representing it remains in use in Japanese language referring to China generally, in such words as "唐人街" (Tōjin machi) meaning Chinatown. Thus the word karate was originally a way of expressing "martial art from China."
However, this name change did not immediately spread among Okinawan karate practitioners. There were many karate practitioners, such as Chōjun Miyagi, who still used te in everyday conversation until World War II.[17]
When karate was first taught in mainland Japan in the 1920s, Gichin Funakoshi and Motobu Chōki used the name karate-jutsu (唐手術, lit. 'Tang hand art') along with karate.[18][19] The word jutsu (術) means art or technique, and in those days it was often used as a suffix to the name of each martial art, as in jujutsu and kenjutsu (swordsmanship).
The first documented use of a homophone of the logogram pronounced kara by replacing the Chinese character meaning "Tang dynasty" with the character meaning "empty" took place in Karate Kumite (空手組手) written in August 1905 by Chōmo Hanashiro (1869–1945).[20] In mainland Japan, karate (空手, empty hand) gradually began to be used from the writings of Gichin Funakoshi and Motobu Chōki in the 1920s.[21][22]
In 1929, the Karate Study Group of Keio University (Instructor Gichin Funakoshi) used this term in reference to the concept of emptiness in the Heart Sutra, and this terminology was later popularized, especially in Tokyo. There is also a theory that the background for this name change was the worsening of Japan-China relations at the time.[23]
On October 25, 1936, a roundtable meeting of karate masters was held in Naha, Okinawa Prefecture, and it was officially resolved to use the name karate (empty hand) in the sense of kūshu kūken (空手空拳, lit. 'without anything in the hands or fists').[24] To commemorate this day, the Okinawa Prefectural Assembly passed a resolution in 2005 to decide October 25 as "Karate Day."[25]
Another nominal development is the addition of dō (道; どう) to the end of the word karate. Dō is a suffix having numerous meanings including road, path, route and way. It is used in many martial arts that survived Japan's transition from feudal culture to modern times. It implies that these arts are not just fighting systems but contain spiritual elements when promoted as disciplines. In this context dō is usually translated as "the way of …". Examples include aikido, judo, kyūdō and kendo. Thus karatedō is more than just empty hand techniques. It is "the way of the empty hand".
Since the 1980s, the term karate (カラテ) has been written in katakana instead of Chinese characters, mainly by Kyokushin Karate (founder: Masutatsu Oyama).[26] In Japan, katakana is mainly used for foreign words, giving Kyokushin Karate a modern and new impression.
| 15th - 18th century | 19th century | 1900s - | 1920s - | 1980s - | |
|---|---|---|---|---|---|
| Te (hand) | Te or Okinawa-te | Karate (Tang hand) | Karate(-jutsu) | Karate (Empty hand) | Karate (カラテ) |
| Tōde (Tang hand) | |||||
History[edit]
Origin[edit]
There are several theories regarding the origins of karate, but the main ones are as follows.
Theory of development from mēkata[edit]
In Okinawa, there was an ancient martial dance called mēkata (舞方). The dancers danced to the accompaniment of songs and sanshin music, similar to karate kata. In the Okinawan countryside, mēkata remained until the early 20th century. There is a theory that from this mēkata with martial elements, te (Okinawan:tī, hand) was born and developed into karate. This theory is advocated by Ankō Asato and his student Gichin Funakoshi.[27]
Theory of introduction by thirty-six families from Min[edit]
It is said that in 1392, a group of professional people known as the "Thirty-six families from Min" migrated to Kume Village (now Kume, Naha City) in Naha from Fujian Province in the Ming Dynasty at that time. They brought with them advanced learning and skills to Ryukyu, and there is a theory that Chinese kenpō, the origin of karate, was also brought to Ryukyu at this time.
There is also the "Keichō import theory," which states that karate was brought to Ryukyu after the invasion of Ryukyu by the Satsuma Domain (Keichō 14, 1609), as well as the theory that it was introduced by Kōshōkun (Okinawan: Kūsankū) based on the description in Ōshima Writing.[28]
Other theories[edit]
There are also other theories, such as that it developed from Okinawan sumo (shima) or that it originated from jujutsu, which had been introduced from Japan.[29]
Okinawa[edit]
15th-17th centuries[edit]
The reason for the development of unarmed combat techniques in Ryukyu has conventionally been attributed to a policy of banning weapons, which is said to have been implemented on two occasions. The first was during the reign of King Shō Shin (1476-1526; r. 1477–1527), when weapons were collected from all over the country and strictly controlled by the royal government. The second time was after the invasion of Ryukyu by the Satsuma Domain in 1609. Through the two policies, the popular belief that Ryukyuan samurai, who were deprived of their weapons, developed karate to compete with Satsuma's samurai has traditionally been referred to as if it were a historical fact.[30]
However, in recent years, many researchers have questioned the causal relationship between the policy of banning weapons and the development of karate.[31] For example, as the basis for King Shō Shin's policy of banning weapons, an inscription on the parapet of the main hall of Shuri Castle (百浦添欄干之銘, 1509), which states that "swords, bows and arrows are to be piled up exclusively as weapons of national defense,"[32] has been conventionally interpreted as meaning "weapons were collected and sealed in a warehouse." However, in recent years, researchers of Okinawan studies have pointed out that the correct interpretation is that "swords, bows and arrows were collected and used as weapons of the state."[33]
It is also known that the policy of banning weapons (a 1613 notice to the Ryukyu royal government), which is said to have been implemented by the Satsuma Domain, only prohibited the carrying of swords and other weapons, but not their possession, and was a relatively lax regulation. This notice stated, "(1) The possession of guns is prohibited. (2) The possession of weapons owned privately by princes, three magistrates, and samurai is permitted. (3) Weapons must be repaired in Satsuma through the magistrate's office of Satsuma. (4) Swords must be reported to the magistrate's office of Satsuma for approval."[34] It did not prohibit the possession of weapons (except guns) or even their practice. In fact, even after subjugation to the Satsuma Domain, a number of Ryukyuan masters of swordsmanship, spearmanship, archery, and other arts are known. Therefore, some researchers criticize the theory that karate developed due to the policy of banning weapons as "a rumor on the street with no basis at all."[35]
Karate began as a common fighting system known as te (Okinawan: tī) among the Ryukyuan samurai class. There were few formal styles of te, but rather many practitioners with their own methods. One surviving example is Motobu Udundī (lit. 'Motobu Palace Hand'), which has been handed down to this day in the Motobu family, one of the branches of the former Ryukyu royal family.[36] In the 16th century, the Ryukyuan history book "Kyūyō" (球陽, established around 1745) mentions that Kyō Ahagon Jikki, a favored retainer of King Shō Shin, used a martial art called "karate" (空手, lit. 'empty hand') to smash both legs of an assassin. This karate is thought to refer to te, not today's karate, and Ankō Asato introduces Kyō Ahagon as a "prominent martial artist."[27]
18th century[edit]
However, some believe that Kyō Ahagon's anecdote is a half-legend and that it is unclear whether he was actually a te master. In the 18th century, the names of Nishinda Uēkata, Gushikawa Uēkata, and Chōken Makabe are known as masters of te.[37]
Nishinda Uēkata and Gushikawa Uēkata were martial artists active during the reign of King Shō Kei (reigned 1713-1751). Nishinda Uēkata was good at spear as well as te, and Gushikawa Uēkata was also good at wooden sword (swordsmanship).[38]
Chōken Makabe was a man of the late 18th century. His light stature and jumping ability gave him the nickname "Makabe Chān-gwā" (lit. 'little fighting cock'), as he was like a chān (fighting cock). The ceiling of his house is said to have been marked by his kicking foot.[39]
It is known that in "Ōshima Writing" (1762), written by Yoshihiro Tobe, a Confucian scholar of the Tosa Domain, who interviewed Ryukyuan samurai who had drifted to Tosa (present-day Kōchi Prefecture), there is a description of a martial art called kumiai-jutsu (組合術) performed by Kōshōkun (Okinawan:Kūsankū). It is believed that Kōshōkun may have been a military officer on a mission from Qing that visited Ryukyu in 1756, and some believe that karate originated with Kōshōkun.
In addition, the will (Part I: 1778, Part II: 1783) of Ryukyuan samurai Aka Pēchin Chokushki (1721-1784) mentions the name of a martial art called karamutō (からむとう), along with Japanese Jigen-ryū swordsmanship and jujutsu, indicating that Ryukyuan samurai practiced these arts in the 18th century.[40]
In 1609, the Japanese Satsuma Domain invaded Ryukyu and Ryukyu became its vassal state, but it continued to pay tribute to the Ming and Qing Dynasties in China. At the time, China had implemented a policy of sea ban and only traded with tributary countries, so the Satsuma Domain wanted Ryukyu to continue its tribute in order to benefit from it.
The envoys of the tribute mission were chosen from among the samurai class of Ryukyu, and they went to Fuzhou in Fujian Province and stayed there for six months to a year and a half. Government-funded and privately-funded foreign students were also sent to study in Beijing or Fuzhou for several years. Some of these envoys and students studied Chinese martial arts in China. The styles of Chinese martial arts they studied are not known for certain, but it is assumed that they studied Fujian White Crane and other styles from Fujian Province.
Sōryo Tsūshin (monk Tsūshin), active during the reign of King Shō Kei, was a monk who went to the Qing Dynasty to study Chinese martial arts and was reportedly one of the best martial artists of his time in Ryukyu.[41]
19th - early 20th century[edit]
It is not known when the name tōde (唐手, lit. 'Tang hand') first came into use in the Ryukyu Kingdom, but according to Ankō Asato, it was popularized from Kanga Sakugawa (1786–1867), who was nicknamed "Tōde Sakugawa."[27] Sakugawa was a samurai from Shuri who traveled to Qing China to learn Chinese martial arts. The martial arts he mastered were new and different from te. As tōde was spread by Sakugawa, traditional te became distinguished as Okinawa-te (沖縄手, lit. 'Okinawa hand'), and gradually faded away as it merged with tōde.
It is generally believed that today's karate is a result of the synthesis of te (Okinawa-te) and tōde. Funakoshi writes, "In the early modern era, when China was highly revered, many martial artists traveled to China to practice Chinese kenpo, and added it to the ancient kenpo, the so-called 'Okinawa-te'. After further study, they discarded the disadvantages of both, adopted their advantages, and added more subtlety, and karate was born."[15]
Early styles of karate are often generalized as Shuri-te, Naha-te, an
علم اشتقاق لغات
تاریخ
زیربخش تاریخچه را تغییر دهید
تمرین
زیربخش تمرین را تغییر دهید
فلسفه
سبک ها
جهان
زیربخش World را تغییر دهید
در فیلم و فرهنگ عامه
همچنین ببینید
منابع
لینک های خارجی
کاراته
مقاله
صحبت
خواندن
ویرایش کنید
مشاهده تاریخچه
ابزار
از ویکیپدیا، دانشنامه آزاد
این مقاله در مورد هنر رزمی است. برای دیگر کاربردها، کاراته (ابهام‌زدایی) را ببینید.
"کاراتهکا" به اینجا هدایت می‌شود. برای بازی ویدیویی، کاراتهکا (بازی ویدیویی) را ببینید.
کاراته (空手)
چومو هاناشیرو، استاد کاراته اوکیناوا سی. 1938
همچنین به عنوان کاراته دو (空手道) شناخته می شود.
فوکوس قابل توجه
سختی تماس کامل، نیمه تماسی، تماس با نور
کشور مبدأ پادشاهی ریوکیو (استان اوکیناوا کنونی، ژاپن)
هنرهای رزمی بومی جزایر ریوکیو، هنرهای رزمی چینی[1][2]
ورزش المپیک در سال 2021 آغاز به کار کرد
کاراته
قهرمانی جهان کاراته 2006 در تامپره فنلاند. فینال سنگین وزن مردان
بالاترین نهاد حاکم فدراسیون جهانی کاراته
اولین بار پادشاهی Ryukyu را توسعه داد، حدود. قرن 17
مشخصات
تماس بگیرید بله
جنس مختلط متفاوت است
نوع هنر رزمی
حضور
کشور یا منطقه در سراسر جهان
المپیک در سال 2021 آغاز شد
بازی های جهانی 1981 - اکنون
کاراته
"کاراته" در کانجی
نام ژاپنی
کانجی 空手
هیراگانا からて
کاتاکانا カラテ
رونویسی ها
کاراته (空手) (/kəˈrɑːti/؛ تلفظ ژاپنی: [kaɾate] ⓘ؛ تلفظ اوکیناوا: [kaɽati])، همچنین کاراته دو (空手道، کاراته-دو)، یک هنر رزمی است که در پادشاهی ریوکیو توسعه یافته است. از هنرهای رزمی بومی ریوکیوان (به نام te (手)، «دست»؛ tī در اوکیناوان) تحت تأثیر هنرهای رزمی چینی توسعه یافت.[1][2] در حالی که کاراته مدرن در درجه اول یک هنر قابل توجه است که از مشت و لگد استفاده می کند، کاراته سنتی همچنین از تکنیک های پرتاب و قفل مفاصل استفاده می کند.[3] به یک کاراته‌کار کاراتهکا (空手家) می‌گویند.
پادشاهی ریوکیو توسط دامنه ساتسوما ژاپن فتح شده بود و از سال 1609 به ایالت تابع آن تبدیل شده بود، اما در سال 1879 به طور رسمی به عنوان استان اوکیناوا به امپراتوری ژاپن ضمیمه شد. سامورایی ریوکیوانی (اوکیناوا: samurē) که حاملان کاراته بودند موقعیت ممتاز خود را از دست دادند و با آن کاراته در خطر از دست دادن انتقال قرار گرفت. با این حال، کاراته پس از سال 1905، زمانی که شروع به تدریس در مدارس اوکیناوا شد، به تدریج محبوبیت خود را به دست آورد.
در دوران تایشو (1912-1926)، کاراته توسط گیچین فوناکوشی و موتوبو چوکی به سرزمین اصلی ژاپن معرفی شد. محبوبیت کاراته در ابتدا به دلیل تاکید آن بر تمرین کاتا ضعیف بود، اما زمانی که یک مجله داستانی در مورد شکست موتوبو یک بوکسور خارجی در کیوتو را گزارش کرد، کاراته به سرعت در سراسر ژاپن شناخته شده شد.[4]
در این دوره از تشدید نظامی گری ژاپن، [5] نام از 唐手 ("دست چینی" یا "دست تانگ") [6] به 空手 ("دست خالی") تغییر یافت - که هر دو در ژاپنی کاراته تلفظ می شوند - نشان می‌دهد که ژاپنی‌ها مایل بودند شکل جنگی را به سبک ژاپنی توسعه دهند.[7] پس از جنگ جهانی دوم، اوکیناوا (1945) به یک مکان نظامی مهم ایالات متحده تبدیل شد و کاراته در میان سربازان مستقر در آنجا محبوب شد.[8][9]
فیلم‌های هنرهای رزمی دهه‌های 1960 و 1970 به افزایش محبوبیت هنرهای رزمی در سراسر جهان کمک کردند و انگلیسی‌زبانان شروع به استفاده از کلمه کاراته به روشی عمومی برای اشاره به تمام هنرهای رزمی آسیایی کردند.[10] مدارس کاراته (dōjōs) در سرتاسر جهان ظاهر شدند و به کسانی که علاقه معمولی داشتند و همچنین کسانی که به دنبال مطالعه عمیق‌تر این هنر بودند، خدمات ارائه می‌دادند.
کاراته، مانند سایر هنرهای رزمی ژاپنی، نه تنها در مورد فنون مبارزه، بلکه در مورد تزکیه معنوی نیز در نظر گرفته می شود.[11][12] بسیاری از مدارس کاراته و dōjōs قوانینی به نام dōjō kun وضع کرده اند که بر کمال شخصیت، اهمیت تلاش و احترام به ادب تأکید می کند.
کاراته در بازی های المپیک تابستانی 2020 پس از حضور در بازی ها توسط کمیته بین المللی المپیک مورد حمایت قرار گرفت. وب ژاپن (با حمایت وزارت امور خارجه ژاپن) ادعا می کند که کاراته 50 میلیون تمرین کننده در سراسر جهان دارد، [13] در حالی که فدراسیون جهانی کاراته ادعا می کند که 100 میلیون تمرین کننده در سراسر جهان وجود دارد.[14]
علم اشتقاق لغات
در اصل در اوکیناوا در دوره پادشاهی ریوکیو، یک هنر رزمی بومی ریوکیوایی به نام te (اوکیناوا: tī، lit. 'hand') وجود داشت. علاوه بر این، در قرن نوزدهم، یک هنر رزمی مشتق شده از چین به نام توده (اوکیناوا:tōdī، lit. 'دست تانگ') ظهور کرد. به گفته گیچین فوناکوشی، تمایزی بین اوکیناوانته و توده در اواخر قرن نوزدهم وجود داشت.[15] با پیدایش توده، گمان می‌رود که ته نیز اوکیناوا-ته نامیده می‌شود (اوکیناوا: Uchinādī، روشن. «دست اوکیناوا»). با این حال، این تمایز به تدریج با کاهش اوکیناوا-ته مبهم شد.
در حدود سال 1905، زمانی که کاراته در مدارس دولتی در اوکیناوا شروع به آموزش کرد، توده کونیومی خوانده می شد و به سبک ژاپنی کاراته (唐手، روشن «دست تانگ») خوانده می شد. توده و کاراته هر دو با حروف چینی یکسانی به معنی «دست تانگ/چین» نوشته می‌شوند، اما اولی on'yomi (خواندن چینی) و دومی kun'yomi (خواندن ژاپنی) است. از آنجا که تمایز بین اوکیناوا-ته
و توده قبلاً در آن زمان تار شده بود، کاراته برای در بر گرفتن هر دو مورد استفاده قرار گرفت. بنابراین باید توجه داشت که توده و کاراته (دست تانگ) در دامنه معنایی کلمات متفاوت هستند.
"Kara (から)" یک کونیومی برای شخصیت "唐" (tō/とう در on'yomi) است که از "کنفدراسیون گایا (加羅)" مشتق شده است و بعدها شامل چیزهایی می شود که از چین سرچشمه می گیرند. "Te (て)" یک کونیومی برای شخصیت "手" (shu/しゅ در on'yomi) به معنای "دست" است. سلسله تانگ در چین در سال 907 پس از میلاد به پایان رسید، اما کانجی که آن را نشان می‌دهد در زبان ژاپنی که به طور کلی به چین اشاره می‌کند، با کلماتی مانند "唐人街" (Tōjin machi) به معنای محله چینی‌ها استفاده می‌شود. بنابراین کلمه کاراته در اصل راهی برای بیان "هنر رزمی از چین" بود.
از آنجایی که هیچ سوابق مکتوبی وجود ندارد، به طور قطع مشخص نیست که آیا کارا در کاراته در اصل با کاراکتر 唐 به معنی چین نوشته شده است یا کاراکتر 空 به معنای خالی. در زمانی که تحسین چین و چیزهای چینی در ریوکیوها به اوج خود رسیده بود، مرسوم بود که از شخصیت قبلی برای اشاره به چیزهای با کیفیت استفاده می‌شد. تحت تأثیر این تمرین، در زمان های اخیر کاراته شروع به نوشتن با شخصیت 唐 کرده است تا به آن حس کلاس یا ظرافت بدهد.
— گیچین فوناکوشی[16]
با این حال، این تغییر نام بلافاصله در میان کاراته‌کاران اوکیناوا گسترش پیدا نکرد. بسیاری از کاراته‌کاران، مانند Chōjun Miyagi، که هنوز تا جنگ جهانی دوم از آن در مکالمات روزمره استفاده می‌کردند، وجود داشتند.[17]
هنگامی که کاراته برای اولین بار در سرزمین اصلی ژاپن در دهه 1920 آموزش داده شد، گیچین فوناکوشی و موتوبو چوکی از نام کاراته جوتسو (唐手術، هنر تانگ) همراه با کاراته استفاده کردند.[18][19] کلمه جوتسو (術) به معنای هنر یا فن است و در آن روزها اغلب به عنوان پسوند نام هر هنر رزمی مانند جوجوتسو و کنجوتسو (شمشیرزنی) استفاده می شد.
اولین استفاده مستند از هموفون لوگوگرام کارا با جایگزینی نویسه چینی به معنای "سلسله تانگ" با کاراکتر به معنای "خالی" در کاراته کومیت (空手組手) که در آگوست 1905 توسط Chōmo Hanashiro (1869-1945) نوشته شد انجام شد. ).[20] در سرزمین اصلی ژاپن، کاراته (空手، دست خالی) به تدریج از نوشته های گیچین فوناکوشی و موتوبو چوکی در دهه 1920 شروع به استفاده کرد.[21][22]
در سال 1929، گروه مطالعاتی کاراته دانشگاه کیو (مدرس گیچین فوناکوشی) این اصطلاح را در اشاره به مفهوم پوچی در قلب سوترا به کار برد و این اصطلاح بعدها به ویژه در توکیو رایج شد. همچنین نظریه ای وجود دارد مبنی بر اینکه زمینه این تغییر نام بدتر شدن روابط ژاپن و چین در آن زمان بوده است.[23]
در 25 اکتبر 1936، میزگردی از استادان کاراته در ناها، استان اوکیناوا برگزار شد و به طور رسمی تصمیم گرفته شد که از نام کاراته (دست خالی) به معنای کوشو کوکن (空手空拳، روشن شده، بدون هیچ چیزی در آن استفاده شود." دست ها یا مشت ها).[24] برای بزرگداشت این روز، مجمع استانی اوکیناوا در سال 2005 قطعنامه ای را برای تصمیم گیری در 25 اکتبر به عنوان "روز کاراته" تصویب کرد.[25]
یکی دیگر از پیشرفت های اسمی، افزودن dō (道؛ どう) به انتهای کلمه کاراته است. Dō پسوندی است که معانی متعددی از جمله جاده، مسیر، مسیر و راه دارد. در بسیاری از هنرهای رزمی که پس از گذار ژاپن از فرهنگ فئودالی به دوران مدرن جان سالم به در بردند، استفاده می شود. این نشان می‌دهد که این هنرها فقط سیستم‌های جنگی نیستند، بلکه زمانی که به‌عنوان رشته‌ها تبلیغ می‌شوند، حاوی عناصر معنوی هستند. در این زمینه dō معمولا به عنوان "راه ..." ترجمه می شود. به عنوان مثال می توان به آیکیدو، جودو، کیودو و کندو اشاره کرد. بنابراین کاراته چیزی بیش از تکنیک های دست خالی است. این «راه دست خالی» است.
از دهه 1980، اصطلاح کاراته (カラテ) به جای حروف چینی، عمدتا توسط کیوکوشین کاراته (بنیانگذار: Masutatsu Oyama) به زبان کاتاکانا نوشته شده است.[26] در ژاپن، کاتاکانا عمدتاً برای کلمات خارجی استفاده می‌شود که به کیوکوشین کاراته حسی مدرن و جدید می‌دهد.
انتقال نام
قرن 15 - 18 قرن 19 1900 - 1920 - 1980 -
ته (دست) ته یا اوکیناوا-ته کاراته (دست تانگ) کاراته (-جوتسو) کاراته (دست خالی) کاراته (カラテ)
Tōde (دست تانگ)
تاریخ
اصل و نسب
در مورد منشا کاراته تئوری های مختلفی وجود دارد، اما اصلی ترین آنها به شرح زیر است.
نظریه توسعه از mēkata
در اوکیناوا یک رقص رزمی باستانی به نام mēkata (舞方) وجود داشت. رقصندگان با همراهی آهنگ ها و موسیقی سنشین شبیه به کاتای کاراته می رقصیدند. در حومه اوکیناوا، mēkata تا اوایل قرن 20 باقی ماند. نظریه ای وجود دارد که از این مکاتا با عناصر رزمی، te (اوکیناوا: tī، دست) متولد شد و به کاراته تبدیل شد. این نظریه توسط Anko Asato و شاگردش Gichin Funakoshi حمایت می شود.[27]
نظریه معرفی سی و شش خانواده از حداقل
گفته می شود در سال 1392، گروهی از افراد حرفه ای معروف به «سی و شش خانواده از مین» به روستای کومه (کومه، شهر ناها کنونی) در ناها از استان فوجیان در سلسله مینگ آن زمان مهاجرت کردند. آنها با خود یادگیری و مهارت های پیشرفته ای را به ریوکیو آوردند، و نظریه ای وجود دارد که کنپو چینی، منشا کاراته، نیز در این زمان به ریوکیو آورده شده است.
تی نیز وجود دارد
او "نظریه واردات کیچو"، که بیان می کند که کاراته پس از حمله به ریوکیو توسط دامنه ساتسوما به ریوکیو آورده شد (Keichō 14، 1609)، و همچنین این نظریه که توسط Kōshōkun (اوکیناوا: Kūsankū) ارائه شد. شرح در نوشتن اوشیما.[28]
سایر نظریه ها
نظریه‌های دیگری نیز وجود دارد، مانند اینکه از سومو (شیما) اوکیناوا توسعه یافته است یا اینکه از جوجوتسو که از ژاپن معرفی شده بود، سرچشمه گرفته است.[29]
اوکیناوا
همچنین ببینید: هنرهای رزمی اوکیناوا
قرن 15-17
شاه شو شین
شاه شو شین
دلیل توسعه تکنیک‌های جنگی غیرمسلح در ریوکیو به طور متعارف به سیاست ممنوعیت سلاح‌ها نسبت داده می‌شود که گفته می‌شود در دو نوبت اجرا شده است. اولین مورد در زمان سلطنت شاه شو شین (1476-1526؛ r. 1477-1527) بود، زمانی که سلاح ها از سراسر کشور جمع آوری شد و به شدت توسط دولت سلطنتی کنترل می شد. بار دوم پس از حمله به ریوکیو توسط دامنه ساتسوما در سال 1609 بود. از طریق این دو سیاست، به این باور عمومی مبنی بر اینکه سامورایی های ریوکیوایی که از سلاح های خود محروم بودند، کاراته را برای رقابت با سامورایی های ساتسوما توسعه داده اند، به طور سنتی به این گونه گفته می شود که گویی این کاراته است. یک واقعیت تاریخی بود.[30]
با این حال، در سال‌های اخیر، بسیاری از محققان رابطه علت و معلولی بین سیاست منع سلاح و توسعه کاراته را مورد تردید قرار داده‌اند.[31] به عنوان مثال، به عنوان مبنای سیاست شاه شو شین مبنی بر ممنوعیت سلاح، کتیبه ای بر روی جان پناه تالار اصلی قلعه شوری (百浦添欄干之銘، 1509) که بیان می کند "شمشیرها، کمان ها و تیرها باید انباشته شوند. منحصراً به عنوان سلاح های دفاع ملی»[32] به طور متعارف به معنای «سلاح ها در یک انبار جمع آوری و مهر و موم شدند» تعبیر شده است. با این حال، در سال‌های اخیر، محققان مطالعات اوکیناوا به این نکته اشاره کرده‌اند که تفسیر صحیح این است که «شمشیرها، کمان‌ها و تیرها جمع‌آوری شده و به عنوان سلاح دولت مورد استفاده قرار می‌گرفتند».[33]
همچنین مشخص است که سیاست ممنوعیت سلاح (اخطاریه 1613 به دولت سلطنتی ریوکیو) که گفته می شود توسط دامنه Satsuma اجرا شده است، فقط حمل شمشیر و سایر سلاح ها را ممنوع می کرد، اما در اختیار داشتن آنها نبود. یک مقررات نسبتا سهل گیر در این اطلاعیه آمده است: "(1) داشتن اسلحه ممنوع است. (2) داشتن سلاح های متعلق به خصوصی توسط شاهزادگان، سه قاضی و سامورایی مجاز است. (4) شمشیرها باید برای تأیید به اداره قاضی ساتسوما گزارش شود.»[34] در اختیار داشتن اسلحه (به جز اسلحه) یا حتی تمرین آنها منع نمی شد. در واقع، حتی پس از انقیاد در دامنه ساتسوما، تعدادی از استادان ریوکیوانی در شمشیرزنی، نیزه‌زنی، تیراندازی با کمان و سایر هنرها شناخته شده‌اند. از این رو، برخی از پژوهشگران نظریه ای را که کاراته به دلیل سیاست ممنوعیت اسلحه ایجاد شده است، به عنوان «شایعاتی در خیابان و بدون اساس» مورد انتقاد قرار می دهند.[35]
کاراته به عنوان یک سیستم جنگی رایج به نام te (اوکیناوا: tī) در میان طبقه سامورایی ریوکیوایی شروع شد. سبک‌های رسمی کمی وجود داشت، اما تمرین‌کنندگان زیادی با روش‌های خاص خود داشتند. یکی از نمونه‌های باقی‌مانده موتوبو اودوندی (به معنای «دست کاخ موتوبو»)، که تا به امروز در خانواده موتوبو، یکی از شاخه‌های خانواده سلطنتی سابق ریوکیو، به دست آمده است.[36] در قرن شانزدهم، کتاب تاریخ ریوکیوانی "Kyūyō" (球陽، تاسیس در حدود 1745) اشاره می کند که کیو آهاگون جیکی، نگهدارنده مورد علاقه شاه شو شین، از یک هنر رزمی به نام "کاراته" (空手، دست روشن استفاده می کرد. ') برای شکستن هر دو پای یک قاتل. تصور می‌شود که این کاراته به te اطلاق می‌شود، نه کاراته امروزی، و آنکو آساتو کیو آهاگون را به‌عنوان «هنرکار رزمی برجسته» معرفی می‌کند.[27]
قرن 18
با این حال، برخی بر این باورند که حکایت کیو آهاگون یک افسانه نیمه است و مشخص نیست که آیا او واقعاً یک استاد بوده است یا خیر. در قرن هجدهم، نام‌های نیشیندا اوکاتا، گوشیکاوا اوئکاتا و چوکن ماکابه به عنوان استادان تِه شناخته می‌شوند.[37]
Nishinda Uēkata و Gushikawa Uēkata هنرمندان رزمی بودند که در دوران سلطنت شاه شو کی (حکومت 1713-1751) فعال بودند. Nishinda Uēkata در نیزه و همچنین te و Gushikawa Uēkata نیز در شمشیر چوبی (شمشیرزنی) خوب بود.[38]
چوکن ماکابه مردی در اواخر قرن هجدهم بود. قد سبک و توانایی پریدن او به او لقب "Makabe Chān-gwā" (خروس کوچک جنگنده) را داد، زیرا او مانند چان (خروس جنگنده) بود. گفته می شود که سقف خانه او با لگد زدن او مشخص شده است.[39]
مشخص است که در "نوشته Ōshima" (1762)، نوشته یوشیهیرو توبه، محقق کنفوسیوسی از حوزه توسا، که با سامورایی ریوکیوانی که به توسا (استان کوچی کنونی) رفته بود، مصاحبه کرده است، توصیفی از یک رزمی وجود دارد. هنری به نام kumiai-jutsu (組合術) که توسط Kōshōkun (اوکیناوا: Kūsankū) اجرا می شود. اعتقاد بر این است که کوشوکون ممکن است یک افسر نظامی در مأموریتی از کینگ بوده باشد که در سال 1756 از ریوکیو بازدید کرده است، و برخی معتقدند که کاراته از کوشوکون سرچشمه گرفته است.
علاوه بر این، وصیت نامه (قسمت اول: 1778،
قسمت دوم: 1783) سامورایی ریوکیوایی آکا پچین چوکوشکی (1721-1784) نام یک هنر رزمی به نام کاراموتو (からむとう) را همراه با شمشیرزنی ژاپنی جیگن ریو و جوجوتسو نشان می دهد که این هنر رزمی را تمرین می کند. قرن.[40]
در سال 1609، دامنه ساتسوما ژاپن به ریوکیو حمله کرد و ریوکیو ایالت تابع آن شد، اما به ادای احترام به سلسله‌های مینگ و چینگ در چین ادامه داد. در آن زمان، چین سیاست ممنوعیت دریایی را اجرا کرده بود و فقط با کشورهای خراج گزار تجارت می کرد، بنابراین دامنه Satsuma می خواست Ryukyu به خراج خود ادامه دهد تا از آن بهره مند شود.
فرستادگان مأموریت خراج از میان طبقه سامورایی ریوکیو انتخاب شدند و به فوژو در استان فوجیان رفتند و شش ماه تا یک سال و نیم در آنجا ماندند. دانشجویان خارجی با بودجه دولتی و خصوصی نیز برای چندین سال برای تحصیل در پکن یا فوژو فرستاده شدند. برخی از این فرستادگان و دانشجویان هنرهای رزمی چینی را در چین آموختند. سبک های هنرهای رزمی چینی که آنها مطالعه کردند به طور قطعی مشخص نیست، اما فرض بر این است که آنها در مورد جرثقیل سفید فوجیان و سبک های دیگر از استان فوجیان مطالعه کرده اند.
Sōryo Tsūshin (راهب Tsūshin)، فعال در دوران سلطنت شاه شو کی، راهبی بود که برای مطالعه هنرهای رزمی چینی به سلسله چینگ رفت و طبق گزارشات یکی از بهترین رزمی‌کاران زمان خود در ریوکیو بود.[41]
19 - اوایل قرن 20
مشخص نیست که نام تود (唐手، لیت. "دست تانگ") برای اولین بار در پادشاهی ریوکیو مورد استفاده قرار گرفت، اما به گفته آنکو آساتو، این نام از کانگا ساکوگاوا (1786-1867) که ملقب به " بود، رایج شد. توده ساکوگاوا."[27] ساکوگاوا سامورایی اهل شوری بود که برای یادگیری هنرهای رزمی چینی به کینگ چین سفر کرد. هنرهای رزمی که او تسلط داشت جدید و متفاوت از te بود. همانطور که توده توسط ساکوگاوا گسترش یافت، تی سنتی به عنوان اوکیناوا-ته (沖縄手، روشن. 'دست اوکیناوا') متمایز شد، و با ادغام با توده به تدریج محو شد.
عموماً اعتقاد بر این است که کاراته امروزی نتیجه سنتز ته (اوکیناوا-ته) و توده است. فوناکوشی می نویسد: "در اوایل دوران مدرن، زمانی که چین بسیار مورد احترام بود، بسیاری از رزمی کاران برای تمرین کنپو چینی به چین سفر کردند و آن را به کنپو باستانی، به اصطلاح "اوکیناواته" اضافه کردند. پس از مطالعه بیشتر، آنها معایب هر دو را کنار گذاشت، مزایای آنها را پذیرفت و ظرافت بیشتری به آن افزود و کاراته متولد شد».[15]
سبک های اولیه کاراته اغلب به صورت شوریته، ناهاته، آن تعمیم داده می شوند