دانشگاه زندگی

این خوب نیست ، آن خوب نیست ،

وقتی می نویسی ، با این مشکل دائم روبرو هستی ، بک جایی باید اجازه بدهی ، بهترین کارت نباشد . چون وقتی خیلی وسواس به خرج بدهی.

یک جای کار همان در شروع باقی می مانی . بیشتر دائم در حال دلیت کردن چند خط اول همیشه ای بلا ها سرم آمده .

ای کاش می شد . همه چیز رو بهتر و اصولی تر یاد می گرفتم .

ولی همین چیزهای هم که یادگرفتم . باز هم خدا رو شکر.

نوک زبانم . چی می خواستم  بگویم . شاید تقدیر من از قبل رقم خورده باشد .

این بهانه ای که همیشه می آورم ، نه این چیزی از آن سوء استفاده می کنم . یا الان یه هو آمد در ذهنم که بقیه ادامه مطلب....

چرا نمی دونم ولی من اصلا از این ادامه مطلب رو دوست ندارم .

وقتی وبی رو باز می کنم . دوست دارم همان قسمت چیز ها رو بخوانم ، تمامش برود ،

ولی هر کسی ، سلیقه خاص خود رو دارد . بعضی از وقتها چیزهای خوب رو جمع می کنیم ، بعضی از وقتها چیزهای بد رو جمع می کنیم .

منظورم باورهای خوب و بد ماست .

سعی کنید باورهای مثبت  و خوب را جمع آوری کنید ، بسازید . هر چقدر مشکلات بزرگ باشند ، شما خدایی بزرگتر دارید .

فقط کافی است .

بتوانید برنامه ریزی کنید . مایوس نشوید .

ولی چرا دائم ، از این چیزها صحبت می کنم . وقتی خودم هنوز تکلیفم با خیلی از مشکلات ریز و درشتی که دارم ، اینطوری است .

خیلی به جایگاه درستی ندارم ، که بقیه را بخواهم راهنمایی کنم .

از اینجا به بعد فقط برای خودم می خواهم ، چیزهای خوب را از اینجا به بعد به دیگران اهمیت نمی دهند . هر حرفی که می زنند . من می دونم . دارم تلاش می کنم . می توانستم . الان به جای نوشتن این چیزها سر خودم را با چیزهای بیهوده تلف کنم .

ولی باید سعی کنم ، بییشتر تلاش کنم .

شاید بتوانم چیزهای به درد بخور تری برسم .

این به درد بخور یعنی چی ؟

یعنی یک مشکلی یک دردی رو از زندگی من بتواند بر دارد .

احساس میکنم کافی است . نه هنوز هم می توانم ادامه دهم .

دوست دارم با شتاب پیش بروم ، ولی بعضی موقع ها نیاز به استراحت دارم . دوست دارم ، بدون وقفه پیش بروم ، ولی گاهی تا سالها سراغ کارها نمی روم .

شاید هنوز هم شاگرد تنبل کلاس زندگی باشم .

دوستی به من گفت : این زندگی بزرگترین دانشگاه است ، همیشه خودت رو دانشجو حساب کن ،

پس زه گهواره تا گور دانش بجوی .